Όταν ρωτήθηκε τι τελικά έμαθε στην Ασία, ο Λ. Ρον Χάμπαρντ απάντησε με νόημα: «Έμαθα αρκετά για να ξέρω ότι ο άνθρωπος δεν ήξερε τα πάντα για τη ζωή».

Το πρώτο του ταξίδι του προς την Άπω Ανατολή άρχισε το 1927, πάνω στο ατμόπλοιο Πρόεδρος Μάντισον που αναχώρησε από το Εμπαρκαντέρο του Σαν Φραντσίσκο. Πέρασε από την Κίνα και την Ιαπωνία, προς το λιμάνι Αγκάνα του Γκουάμ, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στον Ασιατικό Στόλο. Το δεύτερο, που ξεκίνησε ένα χρόνο αργότερα, τον επανέφερε στο Γκουάμ με το αμερικανικό ατμόπλοιο Χέντερσον και στη συνέχεια μέχρι την ακτή της Κίνας στο κατάστρωμα μιας γολέτας με παρατσούκλι Μαριάνα Μαρού.

Οι αρχικές του σημειώσεις από τα ταξίδια του στην Ασία ήταν εύθυμες. Παρά τις θαλασσοταραχές προς τη Χαβάη, εκείνος θριάμβευε «μέσα από τα βίαια σκαμπανεβάσματα του πλοίου», ενώ περιέγραφε με θαυμασμό το λεβητοστάσιο, τόσο καυτό «που οι λαμαρίνες ήταν ερυθροπυρωμένες και η φλόγα του πετρελαίου λευκή». Μια σχετικά παρθένα Χονολουλού αποδείχθηκε επίσης συγκλονιστική, ενώ οι πρώτες του εντυπώσεις από την Ιαπωνία του τράβηξαν εξίσου την προσοχή – έστω και αν ήταν λιγάκι επιφυλακτικός με τη «μανία του εκσυγχρονισμού» και τα δυσοίωνα αντιτορπιλικά στον Κόλπο της Γιοκοχάμα. Οι εντυπώσεις του από την ακτή της Κίνας, ωστόσο, ήταν ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.

Σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, η Κίνα της δεκαετίας του 1920 ήταν ακόμα μια μεσαιωνική Κίνα. Λόγω του ότι όλοι οι κομμουνιστές διακήρυσσαν το δρόμο της μεταρρύθμισης, ένα μεγάλο μέρος του έθνους εξακολουθούσε να είναι υπό την κυριαρχία των πολεμάρχων. Επίσης, η δουλεία, το δέσιμο των ποδιών και η κατανάλωση οπίου δεν είχαν καταργηθεί. Και, όπως σύντομα ανακάλυψε ο Λ. Ρον Χάμπαρντ, τα πάντα καλύπτονταν από ένα οδυνηρό στρώμα φτώχειας. Οι ζοφερές και γοητευτικές του περιγραφές από εκείνη την εποχή περιλαμβάνουν αναφορές σε κρατουμένους που περίμεναν γονατιστοί τον πέλεκυ, τραγούδια των χαμάληδων που έμοιαζαν με μοιρολόγια και τα βλέμματα γεμάτα γνώση των κιτρινοφορεμένων μοναχών.

Μετά την επιστροφή του στην ηπειρωτική Κίνα το 1928, η εικόνα ήταν εξίσου ζοφερή κατά διαστήματα. Με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο, σ’ εκείνη τη δεύτερη περιπέτεια στην Ασία χώθηκε βαθιά στους Δυτικούς Λόφους της Ματζουρίας κι ακόμη πιο πέρα, για να φάει μαζί με Μογγόλους ληστές, να κατασκηνώσει μαζί με σαμάνους της Σιβηρίας και να γίνει φίλος με τον τελευταίο της γραμμής των μάγων της αυλής του Κουμπλάι Χαν. Στη συνέχεια, επίσης, έγινε ένας από τους πρώτους Δυτικούς μετά τον Μάρκο Πόλο που του επιτράπηκε να εισέλθει στα απαγορευμένα μοναστήρια των λάμα του Θιβέτ ή, αλλιώς, βίωσε βαθιά αυτό που εύστοχα περιέγραψε ως «αιθέριους στροβιλισμούς και τρομακτικά μυστήρια της Ινδίας».

Ένα εντελώς διαφορετικό ύφος, όμως, σηματοδότησε το πέρασμα του Λ. Ρον Χάμπαρντ από το Γκουάμ – ένα αίσθημα όχι ότι απλώς προχωρούσε ανατολικά, αλλά ότι έμπαινε σε μια άλλη, τελείως ξένη σφαίρα. Επισήμως, το Γκουάμ αναφέρεται ως «μια ανοργάνωτη περιοχή μικρής έκτασης» και ουσιαστικά χρησίμευσε ως σταθμός ανεφοδιασμού του ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1900. Οι αρχικοί άποικοι του νησιού, οι Τσαμόρο, προέρχονταν από την Ινδονησία και πιστεύεται ότι έφτασαν εκεί με σχεδίες κατά διαδοχικά μεταναστευτικά κύματα. Οι πρώτες του εντυπώσεις μιλάνε για λιμνοθάλασσες που έδειχναν στοιχειωμένες, καθώς και για ένα δάσος «σε βαθύ πράσινο χρώμα, που κάνει αντίθεση με τον ουρανό και τη θάλασσα. Αν και δεν είναι δύσκολο να εισχωρήσει κανείς εκεί, φαίνεται να περιβάλλεται από χιλιάδες μυστήρια».

Οι περιπέτειες του Λ. Ρον Χάμπαρντ στο Γκουάμ υπήρξαν επίσης πολλές, συμπεριλαμβανομένης της εξερεύνησης σπηλιών σε πλαγιές γκρεμών, με σκοπό να απαλλάξει τους ντόπιους χωρικούς από την πίστη σε ένα δαίμονα ονόματι Τανταμόνα. Άνοιξε επίσης νέους δρόμους μέσα από ζούγκλες, με Φιλιππινέζους βοηθούς, ανέλαβε καθήκοντα δασκάλου αγγλικών σε ένα τοπικό σχολείο, με το αναπόφευκτο αποτέλεσμα να έρθει σε σύγκρουση με τους τοπικούς κυβερνήτες για το ότι δίδασκε έξω από την καθιερωμένη διδακτέα ύλη. Ως μαθητευόμενος στο σκοτεινό θάλαμο σε ένα τοπικό στούντιο, ο Λ. Ρον Χάμπαρντ ακόνισε τις φωτογραφικές του ικανότητες σε γνήσια επαγγελματικά στάνταρ, τραβώντας φωτογραφίες από τη ζωή του νησιού που αργότερα τις αγόρασε το Νάσιοναλ Τζιογκράφικ.