Hoewel Hubbard zichzelf nooit als een beroepsmusicus in de enge zin van het woord beschouwde, zijn zijn prestaties op muzikaal gebied zeker niet onbeduidend. Hij was balladezanger op de radio in de jaren dertig en had een programma waarin Arthur Godfrey hem later opvolgde. Gedurende de rest van zijn leven bleef hij componeren en optreden.

In de jaren zeventig formeerde hij verscheidene groepen en zorgde hij voor hun opleiding en de arrangementen. Uit dit werk komen een aantal belangrijke observaties voort, onder meer zijn analyse van country & western-, flamenco-, traditionele oosterse en zelfs rock-muziek (waarvan hij terecht opmerkte dat deze steeds primitiever werd). Onder zijn eigen composities in deze periode vallen vooral zijn innoverende mix van moderne jazz, reggae en calypso op, evenals zijn moderne gebruik van de traditionele Spaanse en oosterse muziekvormen. Zeer innoverend is ook zijn karakterisering van wat hij omschreef als “de wetten van proportioneel geluid”, waarbij soortgelijke instrumenten van een enigszins verschillend timbre werden gebruikt om het reeds lang bestaande, lastige probleem van instrumentale opheffing op te lossen, d.w.z. het geluid van een instrument dat het geluid van een ander instrument “opheft”, ongeacht het volume. Hoewel experts verschillende oplossingen hebben bedacht, was Hubbard in feite de eerste die het probleem zowel ontleedde als oploste. 

Het uiteindelijke effect van zijn muzikale doorbraken was indrukwekkend. Zo schreef een toenmalige criticus: “L. Ron Hubbard lost een probleem op dat zelfs door musici als Buddy Rich of Woody Herman niet werd opgelost; dat wil zeggen, het bundelen van de energie van een combo in een big band, een prestatie die vergelijkbaar is met het temmen van een atoom”.

Het volgende muzikale geschenk van L. Ron Hubbard was opnieuw vindingrijk en uniek: een soundtrack voor zijn bestseller, de roman De slag om de aarde. Het album, passend als computer jazz omschreven, was het eerste dat ten volle gebruik maakte van de mogelijkheden van gecomputeriseerde muziekinstrumenten. Het album De slag om de aarde bevat dertien composities van L. Ron Hubbard, geïnspireerd op de personages en belangrijke gebeurtenissen in zijn roman. Het album bevat verder optredens van de beroemde jazz-musicus Chick Corea en de voormalige pianist van de Rolling Stones, Nicky Hopkins.

Gezien het zeer satirische karakter van Mission Earth is het volgende werk van Hubbard, het album Mission Earth, heel toepasselijk een soundtrack van hard rock. De artiest was niemand minder dan de rock-legende Edgar Winter. De van het album uitgebrachte single, “Cry Out”, werd later door de milieubeweging overgenomen als een strijdlied voor het stoppen van ongeremde vervuiling.

Het laatste album van Hubbard, The Road to Freedom, is een weerspiegeling van Hubbard’s overtuiging dat muziek een prachtige universele taal is. In dit geval gebruikt hij de muziek om enige van de fundamentele waarheden in Scientology te communiceren; het werk kan derhalve worden beschouwd als religieuze muziek in Scientology stijl. De tekst werd in 7 talen vertaald. Het album bevat wederom optredens van scientologen uit de amusementswereld, waaronder Chick Corea, John Travolta en Julia Migenes. Op The Road to Freedom staat eveneens een vocaal optreden van Hubbard zelf, in het laatste lied, dat de passende titel draagt: “Thank you for listening”.